Το ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ (http://delfinaki-sunset.blogspot.com/)είναι ένα ιστολόγιο με ποικίλη ύλη και ύφος ανάλαφρο, σαν να κάνεις μια χαλαρωτική κουβέντα με καλή παρέα. Γι' αυτό και πάλι αναρτώ κάτι από αυτά που βρήκα στις σελίδες του εδώ http://delfinaki-sunset.blogspot.com/2012/01/blog-post_6917.html και το οποίο έχει σχέση και με τον δικό μου τόπο, την Κεφαλονιά (αν δεν παινέσεις το σπίτι σου...)
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ:
Μη μας αφήσεις Παναγιά!
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ:
Μη μας αφήσεις Παναγιά!
Βρισκόμαστε στην Κεφαλονιά του 1694. Νησί ανυπεράσπιστο ό τόπος, αφέθηκε στα χέρια άγριων πειρατών πού, αφού λεηλάτησαν και άρπαξαν, πήραν στο φεύγα τους νιους και κοπελιές για τα παζάρια της Ανατολής. Από το χωριό του “Αϊ-Δημήτρη πού γειτονεύει με το Ληξούρι, άρπαξαν τρία παλληκάρια και τα πήγανε αλυσοδεμένα στη Μπαρμπαριά, τον τόπο πού σήμερα φωνάζουν Αλγέρι. Εκεί τα βάλανε σε ένα σκοτεινό κι ανήλιαγο κελί κι αυτά τα δύσμοιρα περίμεναν το τέλος.
Κάθε πού ξημέρωνε ό Θεός, μούγκριζαν οι τοίχοι από τα βογγητά του πόνου και του θανατικού. Γεμάτη ή φυλακή από Ρωμιούς, άκουγαν τα παλληκάρια τις παρακλήσεις των άλλων καταδίκων στη μάνα Παναγιά. Ελπίδα ανθρώπου πουθενά, Μα για κοίταξε! Σαν ό άνθρωπος μένει έρημος και μόνος και από πουθενά δεν έχει να κρατηθεί και αφήσει την ψυχή και το σώμα στη Χάρη Της, ή Παναγιά διπλά νοιάζεται γι αυτόν. Γιατί Εκείνη ξέρει από πόνο. Εκεί λοιπόν, μέσα στην απελπισία και τη σκοτεινιά πιάσανε τη δέηση και οι τρεις στην Υπεραγία Θεοτόκο να τους πάρει κοντά της και να μη γνωρίσουν θάνατο μαρτυρικό. Νηστικοί, εγκαταλελειμμένοι, απογοητευμένοι, την παρακαλούσαν να πεθάνουν παρά να τους σκοτώσουν. -Παναγιά μας, έλεγαν, μη μας αφήσεις στον κακό θάνατο. Πάρε μας μαζί σου. Λάφρωσέ μας από τον πόνο. Και μέσα στην προσευχή τους αποκοιμήθηκαν… Και ξύπνησαν… ακούγοντας πετεινούς. Δεμένα στα σίδερα τα παλληκάρια με χέρια και πόδια με χοντρές αλυσίδες, ρωτούσε ό ένας τον άλλον. Λέει το λοιπόν ό ένας Κεφαλλονίτης. -Τί είναι αυτό πού ακούμε, αδέλφια; Στο πρώτο ερώτημα αποκρίθηκε το άκουσμα μιας χαρούμενης καμπάνας. Μπροστά τους το όμορφο χωριό τους! Ή Παναγία τους έφερε θαυματουργικά από τη Βόρεια Αφρική στο πανηγύρι του τόπου τους. Όταν άκουσαν τις καμπάνες, αχάραγα ακόμα, σύρανε την ταλαιπωρία μα και την ελπίδα τους κοντά στην εκκλησία της Παναγιάς πού γιόρταζε τα εννιάμερα της Χάρης Της στις 23 του Αυγούστου. Οι μανάδες και οι συγγενείς τους αντίκρισαν τα τρία ναυτόπουλα με τις αλυσίδες και χάθηκαν στην αγκαλιά τους με δάκρυα ευγνωμοσύνης στο Θεό. Αφού προσκύνησαν την Παναγιά, οι τρεις Κεφαλλονίτες αποφάσισαν να γίνουν μοναχοί και να αφιερωθούν στο Θεό. Μέχρι σήμερα υπάρχουν, σε πίστωση του θαύματος, κρεμασμένες οι αλυσίδες των παλληκαριών στο θρονί της Παναγιάς πού τους λευτέρωσε από την κουρσάρικη αιχμαλωσία. Κοντά στο Ναό έχτισαν δύο πρόχειρα κελιά κι έφτιαξαν το πρώτο ησυχαστήριο. Σε ανάμνηση του θαύματος υπάρχει επιγραφή πού μαρτυρεί το γεγονός «1694, 23 Αυγούστου εποιήθη το θαύμα. Ιάκωβος, Γεώργιος, Ιωάννης. Χαίρε ότι ηλευθερώθητε της φθοράς του θανάτου δια πρεσβειών της Θεομήτορος». * Τό παραπάνω γεγονός μας διηγήθηκε ό Πρωτοσύγκελλος της Ί. Μητροπόλεως Κεφαλληνίας π. Γεράσιμος Φωκάς. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς.
Κάθε πού ξημέρωνε ό Θεός, μούγκριζαν οι τοίχοι από τα βογγητά του πόνου και του θανατικού. Γεμάτη ή φυλακή από Ρωμιούς, άκουγαν τα παλληκάρια τις παρακλήσεις των άλλων καταδίκων στη μάνα Παναγιά. Ελπίδα ανθρώπου πουθενά, Μα για κοίταξε! Σαν ό άνθρωπος μένει έρημος και μόνος και από πουθενά δεν έχει να κρατηθεί και αφήσει την ψυχή και το σώμα στη Χάρη Της, ή Παναγιά διπλά νοιάζεται γι αυτόν. Γιατί Εκείνη ξέρει από πόνο. Εκεί λοιπόν, μέσα στην απελπισία και τη σκοτεινιά πιάσανε τη δέηση και οι τρεις στην Υπεραγία Θεοτόκο να τους πάρει κοντά της και να μη γνωρίσουν θάνατο μαρτυρικό. Νηστικοί, εγκαταλελειμμένοι, απογοητευμένοι, την παρακαλούσαν να πεθάνουν παρά να τους σκοτώσουν. -Παναγιά μας, έλεγαν, μη μας αφήσεις στον κακό θάνατο. Πάρε μας μαζί σου. Λάφρωσέ μας από τον πόνο. Και μέσα στην προσευχή τους αποκοιμήθηκαν… Και ξύπνησαν… ακούγοντας πετεινούς. Δεμένα στα σίδερα τα παλληκάρια με χέρια και πόδια με χοντρές αλυσίδες, ρωτούσε ό ένας τον άλλον. Λέει το λοιπόν ό ένας Κεφαλλονίτης. -Τί είναι αυτό πού ακούμε, αδέλφια; Στο πρώτο ερώτημα αποκρίθηκε το άκουσμα μιας χαρούμενης καμπάνας. Μπροστά τους το όμορφο χωριό τους! Ή Παναγία τους έφερε θαυματουργικά από τη Βόρεια Αφρική στο πανηγύρι του τόπου τους. Όταν άκουσαν τις καμπάνες, αχάραγα ακόμα, σύρανε την ταλαιπωρία μα και την ελπίδα τους κοντά στην εκκλησία της Παναγιάς πού γιόρταζε τα εννιάμερα της Χάρης Της στις 23 του Αυγούστου. Οι μανάδες και οι συγγενείς τους αντίκρισαν τα τρία ναυτόπουλα με τις αλυσίδες και χάθηκαν στην αγκαλιά τους με δάκρυα ευγνωμοσύνης στο Θεό. Αφού προσκύνησαν την Παναγιά, οι τρεις Κεφαλλονίτες αποφάσισαν να γίνουν μοναχοί και να αφιερωθούν στο Θεό. Μέχρι σήμερα υπάρχουν, σε πίστωση του θαύματος, κρεμασμένες οι αλυσίδες των παλληκαριών στο θρονί της Παναγιάς πού τους λευτέρωσε από την κουρσάρικη αιχμαλωσία. Κοντά στο Ναό έχτισαν δύο πρόχειρα κελιά κι έφτιαξαν το πρώτο ησυχαστήριο. Σε ανάμνηση του θαύματος υπάρχει επιγραφή πού μαρτυρεί το γεγονός «1694, 23 Αυγούστου εποιήθη το θαύμα. Ιάκωβος, Γεώργιος, Ιωάννης. Χαίρε ότι ηλευθερώθητε της φθοράς του θανάτου δια πρεσβειών της Θεομήτορος». * Τό παραπάνω γεγονός μας διηγήθηκε ό Πρωτοσύγκελλος της Ί. Μητροπόλεως Κεφαλληνίας π. Γεράσιμος Φωκάς. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου